#118: Baśnie Barda Beedle'a (J.K. Rowling)- recenzja

 Hej ludziki! Lubicie książki J.K.Rowling? Osobiście nigdy nie byłam ogromną fanką jej powieści, choć filmy o Harrym Potterze mogłabym oglądać tysiące razy. Tym bardziej nie zgadzam się z wieloma jej opiniami, które autorka publikuje online. Mimo to, ze względu na to, że mam już jej kilka książek na półce i próbuję nadrabiać ich czytanie, zapraszam was dziś do przeczytania mojej krótkiej opinii na temat książki "Baśnie Barda Beedle'a".

Tytuł oryginalny: The Tales of Beedle the Bard 

Autor: J.K Rowling

Tłumacz: Andrzej Polkowski

Wydawnictwo: Media Rodzina

Rok wydania: 2017

Liczba stron: 144

"„Baśnie barda Beedle’a” to zbiór pełen magii, poruszających opowieści, które wzruszają, bawią, a czasem przerażają i wywołują dreszcz lęku przed śmiercią. Przełożone z run antycznych przez Hermionę Granger i opatrzone obszernym komentarzem Albusa Dumbledore’a, to przepiękne wydanie nadaje nowy blask klasycznym baśniom dla młodych czytelników. Zbiór ze wstępem J.K. Rowling i ilustracjami znakomitego chorwackiego artysty Tomislava Tomica przestraszy i zachwyci zarówno mugoli, jak i czarodziejów."

opis z lubimyczytac.pl

Jest to zbiór pięciu magicznych opowiadań, które mają za zadanie nauczyć czytelnika różnych rzeczy, w zależności od historii. Coś takiego jak nasze Baśnie Andersena, tylko opowiadane przez rodziców małym czarodziejom i czarownicom. Znajdziemy tutaj tak kultowe w świecie magii opowieści jak: "Czarodziej i skaczący garnek", czyli historię o tym, dlaczego nie warto być zadufanym w sobie i nie pomagać innym, "Fontanna szczęśliwego losu" o trzech wiedźmach i rycerzu, którzy chcąc osiągnąć szczęście dzięki wodzie z fontanny, znaleźli je w inny sposób, "Włochate serce czarodzieja" czyli dlaczego gdy nie używamy serca, to dziczejemy i stajemy się zgożkniali i okrutni, "Czara mara i jej gdaczący pieniek" czyli historia obnażająca nie tylko naturę czarodziejów, ale też zwykłą ludzką chęć władzy i potęgi, oraz znaną z ostatniej części Harrego Pottera- "Opowieść o trzech braciach" czyli historię o tym, skąd wzięły się insygnia śmierci. 

Nie będę recenzowała każdego opowiadania z osobna, bo skończyłoby się na tym, że opowiedziałabym wam wszystkie szczegóły i odebrałabym wam radość z zapoznawania się z tymi historiami. Powiem szczerze, że oczekiwałam, że opowiadania nie będą zbyt równe i jedno będzie lepsze od drugiego. Choć przyznaję, "Opowieść o trzech braciach" to najbardziej klimatyczna historia, to myślę że gdyby wszystkie opowiadania przedstawić w taki sam sposób, jak to zostało przedstawione w filmie, to cały zbiór odebrałabym w taki sam sposób. Mimo to, uważam że wszystkie opowieści zasługują na uwagę i pochwałę, bo każda odkrywa jakieś tajemnice świata czarodziejów, chociażby to, jak wyglądały relacje między czarodziejami, a mugolami w XV wieku, kiedy te opowiadania były pisane. 

Świetnym dodatkiem były komentarze Albusa Dumbledora do każdego z opowiadań. Dzięki nim mogliśmy dowiedzieć się, które z nich zostały zmienione w jakiś sposób na przestrzeni lat, a które pozostały niezmienione, jak na przykład "Włochate serce czarodzieja". Myślę, że obyłoby się i bez tych komentarzy, ale są one ciekawym zabiegiem i umożliwiają lepsze zrozumienie opowiadań zawartych w tym zbiorku. Książkę czyta się błyskawicznie, a rysunki przedstawiające rozgrywające się wydarzenia dodają temu tomikowi magii i uroku. MUST READ dla tych, co nie chcą się rozstać ze światem czarodziejów i Harrego Pottera. 

OCENA: 10/10

#117: Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat ( Elisabeth Revol) - recenzja

Hej ludziki! Czy mieliście jakiś czytelniczy goal na ten rok? Udało się wam go osiągnąć? Mnie zostało 7 książek do przeczytania i mam wielką nadzieję, że uda mi się te kilka powieści przeczytać i osiągnąć mój cel. A dziś przychodzę do was z recenzją swego rodzaju pamiętnika i reportażu Elisabeth Revol. 

Tytuł oryginalny: Vivre. Ma tragedie au Nanga Parbat

Autor: Elisabeth Revol

Tłumacz: Anastazja Dwulit

Wydawnictwo: Agora

Rok wydania: 2020

Liczba stron: 240

W styczniu 2018 roku Tomasz “Czapkins” Mackiewicz i Elisabeth Revol stanęli na wymarzonym szczycie Nanga Parbat. Mieli to zrobić po swojemu i bez żadnego rozgłosu. Jednak w drodze powrotnej Czapkinsa dopadła choroba wysokościowa, szybko tracił siły i coraz gorzej widział. Revol sprowadziła go do szczeliny w śniegu około 800 m. poniżej szczytu, gdzie został na zawsze. - Jest mi zimno, chcę odpocząć - miał powiedzieć w ostatnich słowach, które wspomina Francuzka. Ocalała dzięki brawurowej akcji ratowniczej prowadzonej przez himalaistów, którzy w tym czasie uczestniczyli w Zimowej Narodowej Wyprawie na K2 – Adama Bieleckiego, Jarosława Botora, Denisa Urubkę i Piotra Tomalę, Revol po raz pierwszy z takimi szczegółami wspomina przebieg tych tragicznych wydarzeń. Szczera do bólu konfrontuje się z własną traumą i emocjami, by swoimi słowami opowiedzieć tę intymną historię, która wydarzyła się na oczach milionów internautów. 

opis z lubimyczytac.pl

Będąc kompletnie szczerą, nie obserwowałam tego, co się działo na Nanga Parbat, ani akcji ratunkowej. Wiedziałam jednak o tym, jak bardzo o tym trąbiły media i jak ogromny hejt ispływał na Elisabeth Revol, ratowników i wszystkie osoby związane z wyruszeniem francuski i polskiego himalaisty na ośmiotysięcznik. Mówiąc szczerze, już wtedy zdystansowałam się od tej sprawy wiedząc, że nie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie, co dzieje się na takich wysokościach i jak ciężko jest zejść, a co dopiero sprowadzić kogokolwiek z siedmiu tysięcy metrów. Mimo to, kiedy zauważyłam książkę Elisabeth w ofercie EmpikGo, poczułam, że chciałabym dowiedzieć się, co z perspektywy tej kobiety stało się wtedy, w 2018. 

Zarówno Elisabeth, jak i towarzyszący jej Tomek marzyli o zdobyciu osiotysięczników. Podchodzili do Nanga Parbat kilka razy, a to co stało się w 2018 było niespodziewaną tragedią. W swojej książce Elisabeth Revol opowiada swoją perspektywę tego, co się wydarzyło. Opisuje też swoją relację z Tomkiem Mackiewiczem, swoje i jego marzenia oraz to, jak niezwykła była relacja Tomasza z górami. Dzieli się z czytelnikami wspomnieniami ze swojego dzieciństwa, ciekawostkami ze świata himalaistów i tym, jak niesamowite ale i surrealne są przeżycia, kiedy wspina się człowiek na tak ogromne wysokości. Nic jednak nie wstrząsnęło mną bardziej, niż to w jaki sposób Elisabeth opisała moment, kiedy schodziła na dół wiedząc, że musi zostawić swojego przyjaciela w zabójczym mrozie. Kiedy wracała do niego, próbując go przekonać, żeby się nie poddawał. Kiedy dostała wiadomość, że helikopter nie może przylecieć po nią ani jej kompana na takich wysokościach, więc musi zejść niżej. To wszystko zdawało się jej odrealnione. Tak jakby to wszystko działo się gdzieś obok. Jedynie odmrożone palce w cienkich rękawiczkach przypominały jej o tym, że to wszystko prawda. 

Podsumowując, nie mogę oceniać tej książki pod względem tego, jak jest napisana, ponieważ czytając ją miałam wrażenie, że jest to swego rodzaju spowiedź Revol. Nie nam oceniać, co mogłoby lub nie mogłoby się wydarzyć wtedy, na Nanga Parbat. Wiem jednak, że było to dla tej kobiety straszne przeżycie. Zdecydowanie jest to książka warta przeczytania.

OCENA: 8/10

# 116: Kasztanowy ludzik (Soren Sveistrup)- recenzja

 Witajcie ludziki! Jak wam mija grudzień? Przeczytaliście coś ciekawego w ciągu ostatniego tygodnia? Ja wzięłam udział w 24-godzinnym maratonie Zaksiążkowanych i udało mi się przeczytać trzy książki. Nie jest to może rewelacyjny wynik, ale jestem zadowolona. Dziś jednak nie przychodzę do was z żadną z książek z tego maratonu. Dziś zapoznam was z jedną z powieści, którą przeczytałam w listopadzie. 

Tytuł oryginalny: The Chestnut Man

Autor: Soren Sveistrup

Tłumacz: Justyna Haber-Biały

Wydawnictwo: W.A.B

Rok wydania: 2019

Liczba stron: 564

W Kopenhadze zaczynają ginąć kobiety, a ich ciała zostają w jakiś sposób okaleczone. Na miejscach zbrodni śledczy znajdują kasztanowe ludziki, co głównemu śledczemu wydaje się dziwne, ale jego przełożeni nie chcą wchodzić w temat głębiej, bo nie uważają by miało to znaczenie dla sprawy. Z każdym kolejnym morderstwem sprawa staje się coraz dziwniejsza. Co wspólnego mają zabójstwa ze sprawą sprzed roku, kiedy zaginęła mała dziewczynka, córka minister spraw społecznych? Czy śledczym uda się znaleźć mordercę zanim ucierpią kolejne osoby?

"Kasztanowy ludzik" był prawdopodobnie moim pierwszym kryminałem, o ile dobrze pamiętam. Przedtem jakoś nie ciągnęło mnie do tego gatunku, ale ze względu na to, że postanowiłam poszerzyć moje podróże międzyksiążkowe o nowe kontynenty i nieodkryte lądy, zabrałam się za tę powieść. Słyszałam o niej wiele dobrego, zarówno na polskim jak i zagranicznym instagramie, więc stwierdziłam, że jest to dobra pozycja na początek. Oj, jak bardzo myliłam się myśląc, że będzie to łatwa i przyjemna książka. 

Choć początek nie jest zbytnio wciągający i może być problemem, jeśli nie jesteście fanami wolno rozwijających się książek, to uwierzcie mi, że im dalej tym lepiej. Fabuła przyśpiesza, sprawa nabiera tempa i już nie wiemy, czy jest jeden morderca, czy wielu i jak bardzo pokręcona jest sytuacja. Obserwujemy, jak z potencjalnie prostej zagadki, zmienia się ona w dziwną serię zdarzeń, powodowaną wielowarstwowym planem. Z zapartym tchem śledzimy poczynania naszych głównych bohaterów, obstawiając cicho, kto może być podejrzanym, kto coś ukrywa, kto może być powiązany ze sprawą, a kto może być następną ofiarą. 

Bardzo podobało mi się w jaki sposób zostali wykreowani bohaterowie. Nie wiemy o nich wszystkiego, tylko fragmenty z ich życia prywatnego oraz możemy oceniać ich charaktery po ich zachowaniu. Uważam, że bardzo dobrze, że nie jesteśmy w stanie powiedzieć o nich każdego szczegółu. Dzięki temu nie wiemy właściwie, komu ufać. Możemy zauważyć relacje między nimi i to również zaczyna działać na nasze podejście do nich. Zastanawiamy się, co nimi kieruje, dlaczego nie podejmują pewnych decyzji i co z tego może wyniknąć. Wiem, że to co właśnie mówię jest również strasznie poplątane i tajemnicze, ale nie chciałabym przez przypadek zdradzić wam niczego, co mogłoby zepsuć wasz odbiór tej powieści. 

Uważam, że jest to jedna z lepszych książek, jakie przeczytałam w tym roku. Jeśli szukacie dobrego kryminału, z całego serducha polecam wam tę pozycję, szczególnie teraz w zimie. Klimat, który szare dni potrafią wyczarować, kiedy czyta się o morderstwach w Danii, jest naprawdę niezwykły i nie żałuję, że wybrałam właśnie ten moment na przeczytanie "Kasztanowego ludzika". 

OCENA: 8/10

#115: Piąta fala (Rick Yancey) - recenzja

Witajcie ludziki! Lubicie czytać książki post-apokaliptyczne? Mam nadzieję, że tak, bo to właśnie z książką z tego gatunku przychodzę do was dzisiaj. 

Tytuł oryginalny: The 5th Wave

Autor: Rick Yancey

Tłumacz: Marcin Wróbel

Wydawnictwo: Otwarte

Rok wydania: 2016

Liczba stron: 512

"Pierwsza fala. Ciemność.

Druga fala. Powódź. 

Trzecia fala. Zaraza.

Czwarta fala. Ucichacze. "

Ci, którzy przeżyli, oczekują piątej fali. Nikt nie wie, czy nadejdzie, a jeśli to czym dokładnie będzie. Nie ma możliwości połączenia się z innymi grupami, czy jednostkami, które nie umarły podczas trzech fal, które zostawiły tylko 126 milionów żyjących ludzi, którymi podczas czwatej fali zaczęli "zajmować się" tak zwani Uciszacze. Cassie Sullivan, jej brat i ich tata są jednymi z niewielu żyjących, którym udało się dotrzeć do obozu dla uchodźców. Kiedy jednak ich obóz zostaje zniszczony, a Sam- młodszy brat Cassie zabrany przez wojsko, nastolatka wyrusza w podróż, by odnaleźć swojego braciszka. 

Jestem wielką fanką powieści apokaliptycznych i post-apokaliptycznych, więc zdziwiona byłam bardzo, gdy zdałam sobie sprawę, że od kilku lat mam na swojej półce książkę z tego gatunku. "Piątą falę" miałam w planach przeczytać przez dobre parę lat, ale odsuwałam to w przyszłość, aż kompletnie zapomniałam o tym tytule. Nie zwróciłam na niego uwagi nawet, kiedy wyszeł film na podstawie tej powieści. No właśnie, ten przeklęty film. Od razu przyznam się wam, że nie oglądałam tego filmu, ale kiedyś na youtube, czy też może kiedy moja rodzina go oglądała podejrzałam jedną scenę, która zajpojlerowała mi największą tajemnicę tej książki. Z tego powodu moja ocena może być zaniżona ze względu na to, że nie miało mnie co zaskoczyć, bo wiedziałam, co się wydarzy. 

W każdym razie, książka sama w sobie była bardzo dobra. Fabuła od samego początku mnie wciągnęła, a obserwowanie poczynań bohaterów mnie co rusz zaskakiwało, wprawiało w konsternację, czy powodowało, że się zwyczajnie o nich bałam. Myślę, że najsilniejszym punktem tej powieści jest tajemnica, którą jak już wspominałam, odkryłam niechcący zanim przeczytałam książkę. Nie powiedziałabym, że zabiło to kompletnie tajemniczość historii, ale element zaskoczenia został jej odebrany. Żeby nie było, "Piąta fala" ma wiele zaskakujących momentów i niektóre były na prawdę dobre. Z drugiej strony, byłam w stanie dość szybko przewidzieć pewne rzeczy, a to nigdy nie jest pozytywna rzecz. Powiem szczerze, że nie wiem, jak podsumować tę książkę. Dobrze się bawiłam przy jej czytaniu, aczkolwiek nie ciągnie mnie zbytnio do przeczytania kolejnych tomów tej serii. Polubiłam bohaterów, ale relacje między nimi nie zainteresowały mnie do tego stopnia, bym chciała wiedzieć, co się dalej z nimi dzieje. Sama już nie wiem. 

 " Naprawdę chcesz się porównywać z jakimiś owadami? Na twoim miejscu wybrałbym jętkę. Tym właśnie jesteś. Masz jeden dzień życia i tyle. I nie ma to nic wspólnego z Przybyszami. Tak jest od zawsze. Jesteśmy, a potem nas nie ma. Ważne jest nie to, ile mamy czasu, ale to, co  nim zrobimy. "

Czy uważam, że jest to dobra książka? Tak. Czy oferuje ona coś nowego, jakieś inne spojrzenie na obcych niż w innych pozycjach tego gatunku? Nie powiedziałabym. Jest to książka warta polecenia, jeśli lubicie czytać serie i lubicie klimat post-apo. Zdecydowanie odradzam jeśli szukacie alienowo wyglądających kosmitów, bo tego tu nie znajdziecie. Może wam się to spodobać, jeśli czytaliście "Intruza" Stephanie Mayer. Jeśli chodzi o romans, też nie liczcie na za wiele. Jeju, próbowałam przedstawić tę powieść w dobrym świetle, a skończyło się na jej krytykowaniu. Może i dobrze? 

OCENA: 7/10

#114: Prawda. Krótka historia wciskania kitu (Tom Phillips)- recenzja

Hejka ludziki! Jak wam mija grudzień? Ja jestem z siebie dumna, bo udało mi się przeczytać cztery książki w ciągu sześciu dni, z czego się strasznie cieszę! Dziś przychodzę do was z recenzją książki, którą każdy powinien przeczytać- "Prawda. Krótka historia wciskania kitu" autorstwa Toma Phillipsa. Czytałam również inną książkę tego pana - "Ludzie. Krótka historia o tym, jak spieprzyliśmy wszystko", a jej recenzję możecie znaleźć TUTAJ.

Tytuł oryginalny: Truth. A brief history of total bullshit

Autor: Tom Phillips

Tłumacz: Maria Gębicka- Frąc

Wydawnictwo: Albatros

Rok wydania: 2020

Liczba stron: 320

Zastanawialiście się kiedyś jak to jest, że tak łatwo wierzymy w to, co mówią media? Albo dlaczego bezmyślnie robimy wiele rzeczy, które czasem nie mają żadnego naukowego podłoża i w ogóle wydają się bez sensu? Albo czemu wszyscy wiemy, że politycy kłamią, a i tak wierzymy im i na nich głosujemy? Na te pytania stara się odpowiedzieć autor tej książki.

Tom Phillips wprowadza czytelników w świat kłamsta, nieprawdy i żartów, które zrządzeniem losu stały się prawdą dla wielu ludzi. Pokazuje na przykładzie wielu sytuacji z historii ludzkości, że nieprawda towarzyszyła nam od dawien dawna i że czasem ludzie sami nie wiedzieli, że podają dalej nieprawdziwe informacje. Właściwie dalej to robimy, co jest niesamowicie dobijające, bo odkrywa to prawdę o nas samych, że uwierzymy w absolutnie wszystko, jeśli sprzeda się to nam w odpowiedni sposób, albo gdy sami sobie coś wmówimy. 

Z ciekawością słuchałam tego audiobooka, nie raz zdając sobie sprawę jak głupi i naiwni jesteśmy. Co bardzo podobało mi się w tej książce, to to, że nie jest ona zbytnio naukowa. Nie mam na myśli jej nieprawdziwości (co również trzeba kwestionować, jak wszystko inne), a raczej to w jaki sposób autor przekazuje nam wiedzę. Nie używa on typowo akademickiego języka, bardzo często żartuję i używa skrótów myślowych. Oczywiście, mogłabym poddać krytyce podawanie niepełnych informacji ale biorę pod uwagę, że autor nie miał na celu szczegółowo opisywać każdej z sytuacji. Myślę, że chodziło bardziej o zachęcenie czytelnika do własnych poszukiwań i do kwestionowania tego, w co wierzy i co myśli, że wie. 

Uważam, że jest to bardzo dobra pozycja dla każdego, szczególnie że żyjemy w dobie masowego przekazu informacji. Dziś każdy może napisać cokolwiek tylko chce na Facebooku, Twitterze czy Instagramie, a nawet w oficjalnej gazecie (co pokazuje Tom) i nawet najgłupszy pomysł i najbardziej fałszywa informacja znajdzie swoich zwolenników. Zastanawia mnie tylko, czy wynika to z ludzkiej głupoty, naiwności, tego że chcemy wierzyć, że wszystko wiemy, czy też z tysiąca innych powodów? 

Myślę, że powinniście sięgnąć po tę książkę, choćby tylko po to, żeby się przekonać, czy przypadkiem nie jesteście tym samym typem człowieka, który uwierzył, że w Ameryce znajduje się kolonia szkocka, gdzie lokalni ludzie uwielbiają przybyszów, czy tymi, którzy w dzisiejszych czasach powielają fake newsy, bo ktoś komuś kiedyś powiedział, że widział coś na internetach. 

OCENA: 8/10

#113: Niegrzeczne święta (Meg Adams, Justyna Chrobak i inni) - recenzja

 Hej ludziki! Nie ma jak zaplanowanie relaksu i czytelniczego maratonu, a potem bycie poinformowanym, że twój esej to tragedia i musisz go napisać od nowa. Lipa, nie? To właśnie przytrafiło mi się w tym tygodniu. Niezbyt fajne doświadczenie, ale poświęciłam trochę czasu przedwczoraj w nocy (siedziałam do czwartej rano) i udało mi się poprawić to, co źle zrobiłam, więc mogę wreszcie zająć się blogiem.  Przepraszam, że tyle mi zajmuje napisanie czegokolwiek, ale czytam jedną książkę za drugą i mam problem z zebraniem myśli, by napisać choćby jedną recenzję. No nic, czas na ... "Niegrzeczne święta"!

Tytuł oryginalny: Niegrzeczne Święta

Autor: wielu autorów (patrz poniżej)

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece

Rok wydania: 2020

Liczba stron: 432

Uwielbiam święta. Właściwie to kocham zimę, a święta to taki miły dodatek. Poza tym, mam słabość do romantycznych, świątecznych opowiadań. Kocham czytać o ludziach znajdujących miłość, rozwiązujących swoje problemy i znajdujących miłość lub naprawiających swoje związki i znajdujących miłość. Miłość, miłość, miłość. Tak, jestem niepoprawną romantyczką i otwarcie się do tego przyznaję. Dlaczego właściwie o tym wspominam? Bo przychodzę do was z recenzją zbiorku opowiadań "Niegrzeczne święta" autorstwa wielu autorów. Oto lista: 

• Świąteczna ucieczka- Meg Adams 
• Śnieg w jej włosach- Robert Ziębiński
• Dziewczyna pod choinkę- Anna Langer
• Nim skończy się rok- Emilia Szelest
• Nieproszony gość- Kinga Litkowiec
• Wigilijny napad- Beata Majewska
• Rozpakuj mnie jak prezent- Agnieszka Lingas- Łoniewska
• Sylwester w rytmie kizomby- Justyna Chrobak
• Noworoczne wspomnienie- Ewelina Dobosz
• Pocałunek pod jemiołą- Katarzyna Berenika Miszczuk

Nie będę skupiała się na każdym z opowiadań z osobna, bo nie ma to sensu. Wiele z tych historii było... No właśnie. Byłam bardzo pozytywnie nastawiona do tego zbiorku, kiedy się za niego zabierałam. Choć pierwsze dwa opowiadania mnie nie porwały, wciąż miałam nadzieję, że będę w stanie z czystym sumieniem polecić wam ten zbiór. Niestety, koniec końców z dziesięciu opowiadań spodobały mi się trzy. No, może cztery. Reszta była zwyczajnie przeciętna, a dwa- "po prostu złe. 

Zbliżają się święta, więc nie będę marudzić i skupię się na pozytywach. "Nim skończy się rok" to tak niesamowicie urocza i świąteczna historia, że aż żałuję, że jest to tylko opowiadanie! Rozpoczyna się od dwójki ludzi, którzy utknęli na lotnisku w Warszawie. Żeby nie przesiedzieć tam całego Sylwestra, postanawiają wyskoczyć do miasta i uwierzcie, że obserwowanie ich poczynań skradło moje lodowate serducho. Pokochałam to opowiadanie! Udowadnia ono, że czasem to, co planujemy nie jest dla nas tym, co najlepsze, a zmiany i niespodzianki od losu mogą być pozytywne i dać nam wiele radości. 

"Dziewczyna pod choinkę" to opowiadanie o mężczyźnie, do którego drzwi pewnego dnia puka... kobieta w samej bieliźnie, która okazuje się być prostytutką. Nie powiem wam, co wynika z tego spotkania, ale pokazuje ta historia, że czasem nie warto oceniać ludzi po tym, jaką pracę wykonują, bo mogą mieć jakieś ważne powody. Praca jaką człowiek wykonuje nie powinna mówić nam jakim jest człowiekiem, bo to nie ma żadnego sensu. Tak, jak w tym opowiadaniu, ludzie mogą wydawać się być idealnymi, a tak naprawdę być dupkami i zwyrolami, a ci których tak negatywnie oceniamy przez pryzmat pierwszego spotkania mogą się okazać świetnymi przyjaciółmi i dobrymi duszami. 

Podobne przesłanie ma opowiadanie "Rozpakuj mnie jak prezent". Bywa tak, że musimy przełożyć czyjeś życie i pomoc komuś ponad nasz komfort. Czasem zdarza się też, że wpadamy niespodziewanie na ludzi, których nie widzieliśmy całe lata, a którzy są albo mogą zostać ważną częścią naszego życia. Nigdy nie wiemy, co przyniesie przyszłość i nawet jeśli w przeszłości doznaliśmy wielu krzywd i trudności, to wszystko może się zmienić w ciągu chwili jeśli tylko damy szansę sobie i życiu, a także szansę ludziom wokół nas, którzy mogą zmienić nasze życie na lepsze. 

Te opowiadania podobały mi się najbardziej i choć polecam wam również "Pocałunek pod jemiołą", który mnie rozbawił jego.. jak by to ująć.... telenowelowością, to nie będę się na jego temat rozwodzić. Uważam, że jeśli nie chcecie czytać całej książki, to dobrą opcją będzie wysłuchanie tylko konkretnych opowiadań w formie audiobooków, które możecie znaleźć oddzielnie na EmpikGo. Czy kupię ten zbiorek? Raczej nie. Czy miałam ochotę to zrobić ze względu na prześliczną okładkę? Oj tak. Czy żałowałabym? Niestety tak. Nie odradzam wam tego zbioru, ale też nie mogę wam go otwarcie polecić, bo uważam że wydanie pieniędzy na całą książkę tylko dla kilku opowiadań jest stratą pieniędzy. Jeśli macie możliwość sięgnąć po niego bez wydawania niepotrzebnie kasy, to możecie spróbować i zobaczyć, czy wam przypadną do gustu te opowiadania, czy też nie. 

OCENA: 6/10